MIgnon Baarne

Wat was voor jullie het moment dat jullie besloten het anders te gaan doen?

Chris (geboren in Togo) had zijn hele leven al de wens om iets te betekenen voor zijn geboorteland, vooral op het gebied van werkgelegenheid. Tegelijkertijd merkte ik dat onze kinderen opgroeiden zonder echt contact met hun tweede achtergrond. Onze dochter Emma zei steeds vaker dat ze “wit wilde zijn, zoals alle kindjes in de klas”, en dat raakte me diep. Dat was voor ons het moment om te onderzoeken: Wat als we een sabbatical jaar nemen? Na een proefmaand in Togo wisten we het zeker: we zouden alles in gang zetten om voor een jaar naar Togo te vertrekken. Dat we nu, drie jaar later, nog steeds hier zijn dat was nooit het plan.

Hoe hebben jullie gekozen voor deze levensstijl? Wat waren de afwegingen?

In eerste instantie had ik een sabbatical jaar opgenomen van mijn werk als docent aan de opleiding huidtherapie van De Haagse Hogeschool. Het idee was om na een jaar weer terug te keren. We hadden toestemming van de leerplichtambtenaar om onze kinderen tijdelijk mee te nemen, en mijn man, die al werkte als consultant, kon zijn werkzaamheden online voortzetten.

Wat we echter nooit hadden verwacht, was dat we na drie maanden zóveel ideeën kregen om hier bedrijven te beginnen. Er ging een wereld voor ons open die we nog niet kenden, we werden er enorm creatief van.

De kinderen gingen direct naar een Franstalige internationale school, zodat ze ook hun tweede taal onder de knie konden krijgen. We brachten veel tijd door met de familie van Chris en leerden Togo steeds beter kennen.

Gaandeweg werd het steeds duidelijker: één jaar is veel te kort, het vliegt voorbij. Dus besloten we: laten we er nog een jaar aan vastplakken. Natuurlijk ging dit niet zonder slag of stoot. Ik had last van heimwee, de kinderen voelde zich heel vaak ongemakkelijk op school en bij familie ivm de taal en het niet goed kennen van deze kant van hun afkomst. Ook heeft dit land bijna geen raakvlakken met Nederland, dus alles was anders. Maar het gekke is we zijn continu doorgegaan en voelde dit is nog niet klaar. 

Hoe verdienen jullie de kost of organiseren jullie financiële zekerheid?

Ik werk als zzp’er voor onder andere de NVH (Nederlandse Vereniging van Huidtherapeuten), run mijn eigen tassenlabel Wood & Cricket, en bouw aan Dutchies Emigreren, een community vol inspiratie en informatie voor mensen met emigratiedromen of een wens om langdurig op reis te gaan.

Chris is hier EDO Match gestart, een app die werkzoekenden en werkgevers in West-Afrika met elkaar verbindt via AI-technologie. Het is echt zijn passie, maar geloof me, het komt absoluut niet aanwaaien.

We zijn van een vast inkomen overgestapt naar volledig eigen ondernemingen, en dat brengt veel spannende en soms ook stressvolle momenten met zich mee. Het gaat zeker niet zonder tegenslagen en onzekerheid. Maar ook in die momenten voelen we: we moeten en willen doorzetten.

Nou, vooral: niet meer alles kunnen kopen en doen wat we willen, haha! Dat komt door twee dingen: 1) we moeten veel bewuster omgaan met onze financiën doordat we een nieuw ondernemend leven zijn gestart, en 2) er is hier geen Bol.com of iets dergelijks, haha.

We zijn hier echt volwassen geworden… en hebben vooral geleerd om controle los te laten. De behoefte om alles te plannen, om alles perfect te willen doen, dat hebben we stap voor stap moeten loslaten. In Togo loopt het leven simpelweg anders dan in Nederland. Dat is wennen, maar ook leerzaam.

We hebben geleerd te vertrouwen op onszelf, op het proces en op onze veerkracht. Want jemig, wat zijn we getest, en worden we nog steeds getest.

Maar nu, drie jaar later, kan ik oprecht zeggen dat we steeds meer duidelijkheid krijgen over de paden die we bewandelen.

Wat zijn dingen die jullie hebben moeten leren of afleren om zo te kunnen leven?

Wat betekent ‘vrijheid’ voor jullie?

Leven vanuit onze eigen ideeën in plaats van de verwachtingen of aangeleerde patronen. De wereld is zó groot en de mogelijkheden zijn zoveel groter dan ik ooit had gedacht. Ik denk niet meer in kaders, maar zie nu open paden. Dát is voor mij echte vrijheid.

Pff, waar moet ik beginnen… haha. De afgelopen jaren heb ik zóveel emoties leren kennen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.

Ik heb stress gevoeld, heimwee, een gevoel van falen, schuldgevoel… maar ook euforie, zelfvertrouwen, trots op ons als gezin én op mezelf. Alles in extremen. Het is oprecht een rollercoaster geweest.

Hoe ik daarmee omga? Soms weet ik het zelf ook nog steeds niet, haha. Maar wat helpt: blijven sporten, mediteren, fijne mensen om me heen zoeken hier, praten met andere die hetzelfde meemaken, veel bellen met Nederland en misschien wel het allerbelangrijkste blijven praten met elkaar als stel, én met je eigen gevoel. Dus continu bij elkaar en jezelf inchecken en bespreken wat je voelt en hier dan oplossingen voor vinden. 

Hoe gaan jullie om met onzekerheid of druk van buitenaf?