Ik ben Lara Lucas, ik ben 34 jaar. Getrouwd met Shane Lucas en samen hebben wij een dochter van 7, Jess. En een hondje van 13. Vorig jaar hebben wij alles verkocht in Nederland en sindsdien wonen we met ons gezin in een camper en reizen we door Europa. Onze dochter geven wij thuisonderwijs.
Na de geboorte van onze dochter werd ik heel ziek. Jarenlang liepen we in de medische molen zonder duidelijke antwoorden. Ik had dagelijks veel pijn en kon niet meer meedraaien in de maatschappij, zelfs de zorg voor onze dochter was zwaar. Ik onderging talloze behandelingen en meerdere operaties en niets hielp. Ik raakte verslaafd aan oyxcodon. Na jaren kwam pas de diagnose endometriose. Toen begon die jarenlange strijd naar het vinden van de juiste zorg en het afkicken van de medicatie. Het was een zware en heftige tijd voor ons gezin, maar deed ons ook meer en meer beseffen wat echt belangrijk is in het leven. Het hebben van elkaar en tijd en aandacht voor elkaar. We vonden weer het geluk in de kleinste dingen.
Toen het uiteindelijk beter ging en ik beetje bij beetje beter belastbaar werd, begon ik me af te vragen wat we eigenlijk aan het doen waren met ons leven. Hard werken om alle kosten op te hoesten en weinig tijd met elkaar. Ook wilde ik op z'n minst 1 keer in mijn leven iets compleet geks hebben gedaan. En nu was de tijd hiervoor, omdat we hebben ervaren dat het je niet altijd is gegeven om dit nog te kunnen doen. Tijd is kostbaar.
We hebben samen veel gesprekken gehad hierover. We voelden ons al een tijdje 'vast' zitten in de manier waarop ons leven er op dat moment uit zag. We houden allebei van creëren en nieuwe uitdagingen. Doordat ik ziek werd kwam dit op een laag pitje te staan. Toen het beter ging en we weer plannen konden gaan maken, besloten we het radicaal aan te pakken door ons leven helemaal om te gooien. De kaarten opnieuw schudden en wel zien wat eruit komt. Doen wat ons hart ons ingeeft. We willen niet later op ons leven terug kijken en zeggen 'hadden we maar'.
Op dit moment leven we van de overwaarde uit ons huis wat we hebben verkocht. We besloten om 1 jaar niet te werken, puur genieten met ons gezin.
Ik heb enorm uit mijn comfortzone moeten stappen. Ik vond het verkopen van het huis echt wel eng. Ik denk ook doordat die plek jarenlang echt mijn safe space is geweest toen ik zo ziek was. En hiernaast dacht ik ook: ja, maar we hebben dit allemaal opgebouwd. Daar hebben we altijd naartoe gewerkt. Een mooi groot huis. Het heeft ook te maken met ijdelheid en een stukje materialisme denk ik. Het patroon van de westerse wereld. Shane had veel minder moeite met het huis te verkopen. Die was hier snel uit. In de gesprekken die we hadden vertelde hij mij: thuis is geen plek, ons gezin is thuis, wij samen op wat voor plek dan ook. En daar heeft hij gelijk in. En daarnaast: wanneer je door een huis je dromen en gevoel niet achterna durft te gaan, dan wordt het een gouden kooi. Ik moest het ervoor over hebben om ons huis te verkopen, anders konden we dit financieel niet doen. We hadden dat geld nodig. Dus patronen en overtuigingen doorbreken was nodig om onze huidige manier van leven te realiseren.
Hiernaast was er nog horde die we moesten 'tackelen', voordat we onze plannen konden realiseren. Omdat ik nog steeds dagelijks met pijn leef, kreeg ik iedere 6 weken een infuus bij een pijnkliniek. Hoe moesten we dit dan gaan regelen? Iedere 6 weken terug naar Nederland was eigenlijk geen optie. En naar klinieken in het buitenland dat zou ook een complexe opgave zijn om te regelen: iedere keer weer in een ander land. Uiteindelijk vonden we hier ook een oplossing voor. We kochten een infuuspomp en leerden hoe we zelf het infuus konden prikken bij mij. Eigenlijk is er altijd wel overal een oplossing voor te vinden als je een beetje creatief bent.
Oef, vrijheid omvat zoveel. Ik denk dat vrijheid voor ons betekent om te leven zonder angst. Natuurlijk kan je altijd wel angst ervaren in bepaalde situaties, wanneer er iets met je kinderen aan de hand is bijvoorbeeld of iemand ziek wordt. Ik bedoel meer dat je je leven niet laat belemmeren door angst. Wanneer je een droom hebt, zijn daar vaak ook offers voor nodig. Je kan vaak vele redenen bedenken om ergens niet voor te gaan. Het is eng om iets te doen wat je nog nooit gedaan hebt. Daarvoor moet je uit je comfortzone komen. Je moet offers durven maken. Wij hebben bijvoorbeeld het offer gemaakt ons huis te verkopen om voor lange tijd te gaan reizen en daarna wel te zien waar het schip strand.
We hebben deze sprong gemaakt, maar ik vond het wel eng. Ik moest patronen gaan loslaten waar ik mijn hele leven naar had ingericht. Ik was niet anders gewend dan dat. Wanneer je een grote droom wil najagen is het vaak nodig uit die bepaalde vertrouwde veilige zone te stappen. Of dit nu financieel is, materieel, sociaal of op een ander vlak. Ik denk wanneer je je angst opzij durft te zetten en ervoor kiest om niet naar die stemmetjes in je hoofd te luisteren die je vertellen om welke redenen je het allemaal niet zou moeten doen, dan ben je pas echt vrij. Dat is vrijheid voor mij. Iets doen omdat je ervan droomt, ook als is het doodeng. Wanneer je het vermogen hebt om dat te doen, ben je innerlijk vrij.
We ervaren niet echt veel druk van buitenaf. Onze familie en vrienden waren eigenlijk vanaf het begin enthousiast over onze plannen en zijn heel blij voor ons. Ik denk dat ik persoonlijk meer druk voel van binnenuit haha. Ik kan soms stress voelen bij het niet weten wat de volgende stap is. Dat is iets wat ik nog meer wil leren beheersen. Dat ik meer durf te zakken in vertrouwen. Dat er vanzelf wel een moment komt dat je het weet. Hoe dan ook komt het altijd wel goed.
Tijd is kostbaar. Het klinkt heel cliché, maar zoveel mensen worden tegenwoordig ziek. Volg je hart en je gevoel. Doe wat je gelukkig maakt. Alle veranderingen en nieuwe dingen zijn spannend, maar hiervan groei je ook als persoon. Het geeft je voldoening en trots om iets te doen wat je heel spannend vond, maar toch hebt gedaan!
Inmiddels gaan we weer settelen na meer dan een jaar wonen en reizen in de camper. We hebben onze nieuwe plek gevonden. Niet in Nederland, maar net buiten een klein dorpje in het binnenland van Valencia, Spanje. Ik vond het lastig om te bepalen op welke plek ik wilde wonen. Waar doe je dan goed aan? Want vooraf weet je nog niet hoe het gaat zijn. Helemaal als je in een nieuw land besluit te gaan wonen. In had steeds het idee in mijn hoofd dat we meer richting de kust moesten. We wilden steeds opnieuw vertrekken vanaf deze plek, maar we kwamen nooit ver. Er bleven dingen gebeuren waardoor we hier terug kwamen. Alsof het zo moest zijn, dit was onze plek. En uiteindelijk vonden we ons paradijsje hier. Ik weet nog goed dat we kwamen aanrijden, ik het huis zag, het land, we uitstapten en ik tegen Shane zei: dit is het, hier gaan we wonen. We hebben meteen een bod uitgebracht en dit keer niks van tevoren uitgezocht of bepaalde vergunningen mogelijk zijn. Ik had gewoon meteen dat gevoel, dit is onze plek. Soms WEET je het gewoon. En dat voelt echt heel bijzonder. Dit gebeurde trouwens niet meteen hoor in onze zoektocht. We hebben aardig wat woningen bezichtigd en zelfs bijna een andere gekocht, wat toen (hoe bizar) door juridische redenen niet door ging. Het moest zo zijn.
En nu? Wat willen we hier gaan doen?
Een plek creëren voor verbinding, samen zijn, bijzondere ontmoetingen en mooie gesprekken rond het kampvuur. Reizigers samenbrengen. Want juist dit soort plekken en ontmoetingen hebben onze reis het meest bijzonder gemaakt. Het blijft toch een bijzonder iets hoe reizen verbind. Hoe compleet verschillende mensen elkaar vinden en er soms zelfs vriendschappen ontstaan voor het leven, daar rond dat kampvuur.
En uiteraard willen we zelf ook blijven reizen, ontdekken. Maar nu eerst ons eigen paradijs bouwen.
@lifewithlaar
Neem een kijkje in ons leven